وجود تعداد افراد باسواد در هر خانوار، به عنوان شاخص کيفی جمعيت، علاوه بر اين که نشانگر ميزان باسوادی خانوار است، به نوعی نشان دهنده اهتمام خانواده به امر سواد و تحصيلات نيز می باشد.
بر اين اساس، اطلاعات سال 1385 مشخص می کند که بيشترين تعداد خانوارهای معمولی که همه اعضای آن ها فاقد سواد هستند، در مناطق جنوبی شهر تهران توزيع شده اند در حالی که تعداد اين گونه خانوارها در بخش های شمالی شهر در حداقل خود قرار دارد.
منطقه 10 و 16 بيشترين و مناطق 1، 2، 3، 4، 5 و 6 کمترين نسبت خانوارهای بدون عضو باسواد را در اختيار دارند.
در عين حال بيشترين نسبت خانوارهای دارای يک عضو باسواد در مناطق ميانی شهر (مناطق 3، 6 و 7) تمرکز يافته و مناطق واقع در غرب و جنوب غرب شهر (مناطق 18، 19، 21 و 22) از اين نظر پايين ترين نسبت را دارا می باشند.
طی همين سال، در حالی که بيشترين تمرکز از نسبت خانوارهايی که دو نفر از اعضای آن ها باسوادند، در بخشی از مرکز و جنوب غربی شهر (مناطق 10، 18 و 19) مشاهده می شوند، قسمت هايی از مناطق شمالی شهر (مناطق 2 و 6) از کمترين ميزان شاخص يادشده برخوردار هستند.

شكل 1-2 روند فعاليت سوادآموزي كشور

نکته قابل تأمل آن است که منطقه 1، واجد بالاترين نسبت از خانوارهايی است که سه تن از اعضای آن ها باسوادند. مناطق 21 و 22 واقع در غرب تهران نيز از اين نظر تمرکز بالايی را نشان می دهند. کمترين نسبت اين گونه خانوارها در مناطق واقع در بخش مرکزی شهر (7، 10 و 11) ديده می شوند.